Powrót z Nawigatora.
Trasa mieszana pociągowo-rowerowo-autobusowa.


Dworzec w Mińsku Mazowieckim © LesnyDziad

TInO Nawigator 2015
Etap rowerowy

Za długo zamarudziłem na trasie pieszej (40km), za długo siedziałem na przepaku, za szybko zapadł zmrok, za dużo deszczu spadło i za szybko padło mi oświetlenie. Błędnie założyłem że 5h na 50km rowerem po zmroku to wystarczająco dużo. Błędnie zaatakowałem trudne nawigacyjnie punkty zamiast od razu pojechać na asfaltową pętlę po dostępniejsze z siodełka. Spacer przez bagno z rowerem na plecach utwierdził mnie w tym przekonaniu. Niezłe doświadczenie na przyszłość - na trudniejszych nawigacyjnie imprezach trzeba wziąć pod uwagę możliwość, że nie idzie się po komplet punktów... w pewnych sytuacjach :)
Świetna impreza!




Spłoszone kilka stad saren, a na nocnej pętli również parka łosi.

Kumulacja dojazdów i przejazdów.
Na myjkę, załatwianie ostatnich spraw przed wyjazdem i dojazd do bazy noclegowej.

Dojazd nocno-jutrzejszo-poranny z elementami treningu.
Przez Bemowo, Groty i Umiastów.
Po drodze zmiana butów i kilka godzin w lesie. 30km per pedes.


KPN nocą. Sieraków © LesnyDziad

Do Warszawy

Zimno, mokro i pod wiatr.
15 km w nocy: Las Bemowski.
35 km rano: deszcz, biurokracja i powrót Jerozolimskimi



Tak wyglądał ten dzień:

Popołudniowa pętla przez Zaborów Leśny i łąki pod Koczargami
Wiatr

Z Warszawy
Zimno i ciemno.
Pora wygrzebać zimowe ciuchy i schować letnie rękawiczki.

Do Pruszkowa
Powrót przez Żbików i Park Mazowsze

Król Puszczy, kąpiel i spacer przez bagno.

Poranna pętla przez KPN. Udało się nakręcić kilka kilometrów w zachodniej części puszczy. Zielonym z Granicy do św. Teresy i dalej już poza szlakami: ścieżkami i resztkami przedwojennych dróg. Było kilka pozostałości osadnictwa niemieckiego, były cmentarze, było kilka mostków, były sarny, było błoto i był most na mapie, którego (jak się później okazało) nie było w rzeczywistości. Wymyśliłem sobie, że zamiast wracać na około, przeprawię się przez Łasicę (rześka woda do ud) i pojadę skrótem - drogą, która była na mapie, a której (jak się później okazało) nie było w rzeczywistości. I tak bujając się między nieszczędzącą rozczarowań rzeczywistością (błoto) a wybujałą fikcją (mapa) spędziłem kilka godzin z przyrodą i duchami dawnych mieszkańców tych ziem.













A tak wyglądała okolica przed II wojną światową:

A tak na współczesnych mapach:

Jak widać większości wsi już nie ma.

Dzisiaj widziałem też Króla Puszczy - największego łosia jakiego nosiła kampinoska ziemia.
Tronował w kałuży, a gdy podjechałem to w typowy dla łosi sposób uciekł w siną dal pozując po drodze do wyłączonego aparatu.
Teraz patrząc na zdjęcie mam wątpliwości czy nie był to przypadkiem jeleń. Trzeba będzie powtórzyć wypad i się przekonać.